Χρυσάνθη Κωφού - Πετροπούλου, (22.09.1939 – 04.08.2015), φιλόλογος, ιστορικός αρχαίας τέχνης,
τ. Β. Λυκειάρχης.

Η Χρυσάνθη Γεωργίου Κωφού υπήρξε καθηγήτρια φιλόλογος, πτυχιούχος τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και κάτοχος πτυχίου επιμόρφωσης της ΣΕΛΜΕ Αθηνών. Άσκησε το διδακτικό της έργο με υπέροχες επιδόσεις, μέχρι υψηλές διοικητικές βαθμίδες στην εκπαίδευση, και  κατέκτησε επάξια τη γενική εκτίμηση του εκπαιδευτικού κόσμου και ανυπόκριτη αγάπη και εμπιστοσύνη από τις μαθήτριες και τους μαθητές της. Μάχιμη εκπαιδευτικός, εργαζόμενη μητέρα, ήθελε σε όλα τα μέτωπα να βγαίνει νικήτρια.

Στο προσωπικό της αρχείο ανακαλύπτουμε τώρα κείμενα ενδεικτικά του χαρακτήρα και των απόψεών της ως εκπαιδευτικού με την πολύτιμη πείρα της πράξης. Αν και η ίδια δεν ήθελε όσο ζούσε να δημοσιεύει κάτι από αυτά, λόγω μιας έμφυτης σεμνότητας και αυτο-ειρωνείας που την χαρακτήριζαν (πάντα λ.χ. αντιπαθούσε όσους παίρνουν τον εαυτό τους υπερβολικά στα σοβαρά και τον θεωρούν αναντικατάστατο), εμείς επιθυμούμε να δημοσιεύσουμε όσα από αυτά θεωρούμε ότι τιμούν πληρέστερα την αγαπημένη μνήμη της. Ελπίζουμε να μας συγχωρήσει. Σε μας, τους μαθητές και τις μαθήτριές της, στο σύζυγο και στα δυο παιδιά της, θα λείψει απίστευτα πολύ η ζωηρή παρουσία της, η θεληματική φωνή της με την άψογη άρθρωση, ορθοφωνία και σύνταξη του ελληνικού λόγου, το συγκαλυμμένο χιούμορ της, η διεισδυτική και “κοφτερή” της παρατηρητικότητα, η τρυφερή της αυστηρότητα, η ξεκάθαρή της αίσθηση του “ορθού” σε θέματα γλώσσας αλλά και συμπεριφοράς, το παράπονο, οι παραινέσεις ή ακόμα και οι επιπλήξεις της, μα πάνω απ’ όλα η άνευ όρων απλόχερη αγάπη της : χαρακτηριστικά από τα οποία τα περισσότερα διαφαίνονται και στο παρακάτω δοκίμιό της, όπου όχι μόνο εξέφραζε καίριους και διαχρονικούς προβληματισμούς του μάχιμου και έμπειρου εκπαιδευτικού της διδακτικής ΠΡΑΞΗΣ, αλλά και τους παραλλήλιζε κατά τρόπο μοναδικό με τις αγωνίες και τις έγνοιες της ΜΗΤΕΡΑΣ.

Μπορείτε να διαβάσετε ένα κείμενο χαρακτηριστικό της σκέψης της και των προβληματισμών της εδώ.