Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ συνεχίζεται.

Δεν λέμε «αρχίζει». Γιατί, αν παίρναμε την ανάπτυξή της από την αρχή, θα είχαμε να μελετήσουμε πρώτα κάποιους μεγάλους προδρόμους. Δεν αρχίζουν όλα απότομα. Όταν θα ετοιμάσουμε, σαν βιβλίο, την Ιστορία τής Ελληνικής Μ.Χ. Φιλοσοφίας, εκεί θα έχουν οι πρόδρομοι κανονικά τη θέση τους.

Εμείς τώρα ας αρχίσουμε απότομα. Είμαστε και ανυπόμονοι. Το κείμενο που θα αναρτήσουμε εδώ απαντά στο ερώτημα, πώς γίνεται να λειτουργούν σαν ενιαίο σύστημα δύο διαφορετικά ρεύματα: από τη μια η ειδωλολατρική σκέψη και από την άλλη η χριστιανική. Και τι κοινό ήταν δυνατό να παραχθεί, με τι τρόπο;. ‒ Με τον διάλογο, απαντά το κείμενο.

Μη μας φαίνεται περίεργο, υπήρχε Διαλογος. Και προέκυπτε αποτέλεσμα συνθετικό. Αντικειμενικά, συνέβαλαν σ’ αυτό και οι δύο πλευρές, μέσα από τις αντιθέσεις και τις ανατροπές τής εποχής τους!

Το θέμα διαλόγου εδώ έχει να κάνει με βασικές έννοιες, όπως Ουσια, Υπόσταση, και άλλες συναφείς: έννοιες που αντιπαλεύονταν εκείνη την εποχή. Ας ακούσουμε τι έχουν να πουν και πώς μιλούν, πρώτα οι νέοι εταίροι στον χώρο τού ιστορικού διαλόγου, που είναι οι χριστιανοί διδάσκαλοι.